5 Symfonische impressies gebaseerd op teksten van Wouter De Bruyne
Hasselt, 16 maart 1997, Duur: 15min10
In navolging van vele componisten uit de Nationale Scholen, de Weense School, de idyllische Noorse beelden van E.Grieg, muziek van Kodaly en Bartok, probeert ook Ludo Claesen een beeld op te hangen van het land waarin hij leeft namelijk het federale België anno 1997.
Het eerste deel beschrijft de zoekende mens, die na het wrede oorlogsgebeuren van de veertiger jaren verder zwerft en uiteindelijk voldoende rust vindt in een voor hem dierbaar landschap.
Overvloed, weelde en een bourgondische levensstijl zijn de kenmerken in deel 2.
Met een knipoog naar Tijl Uilenspiegel en Nele schildert hij de vreugde-uitingen, het schersende, het jaarfeest, terwijl de lente talmend tast naar het groen. De passie steekt de kop op en de geliefden versmelten als bedding en stroom. Uiteindelijk vinden zij een zalige rust.
Het schrilderachtige derde deel speelt in op de actualiteit namelijk: waarom zijn de mensen zo moe, zo onrustig, zo agressief ? Hebben ze de traagheid verleerd? Heeft men de stilte verbannen? Is de weg naar vrede zo irreëel ? Meteen ook rijst de braag: “Waarom is mijn land zo ongewoon?” Deze filosofische benadering van iemand die nog steeds de sporen draagt van oorlog en dood, tracht bezieling en berusting op één lijn te brengen. Het ongewone einde van deze schets is een duidelijke belichaming van deze talloze vragen.
Met Brussel als hoofdstad komen we terecht in deel 4.
Gebouwd op het tooncentrum (=Brussel) RE, bewegen 6 verschillende tonen – als symbool voor de 6 randgemeenten – op zoek naar hun identiteit.
Het eeuwige taalprobleem wordt een ware klaagzang (cfr hoorns) en domineert de werleijke problematiek. Blijft alles toch in een verwarde toestand achter ?
Hoop en vrede zijn de grote parameters in deel 5. Binnen de grillige grenzen, diverse culturen en talen zal men toch de warmte en gastvrijheid van dit volk blijven ervaren. Een lange litanie zal symbool staan voor een beurtzang van trouw.